Το βιολί τους συνεχίζουν να παίζουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία αρνούνται να συμμορφωθούν με υποδείξεις της Γενικής Εισαγγελίας, η οποία προχώρησε σε γνωμάτευση μετά από αίτημα που κατέθεσε η Έφορος Ασφαλίσεων, σχετικά με τον έμμεσο, ή άμεσο κάποιες φορές εξαναγκασμό πελατών τους να ασφαλίζουν την υποθηκευμένη ακίνητη ιδιοκτησία του μόνο σε ασφαλιστική εταιρεία της επιλογής τους.
Εμπόδιο στο δικαίωμα των δανειζόμενων να επιλέγουν την ασφαλιστική τους εταιρεία στέκονται τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία επιβάλλουν ποινές σε πελάτες τους, που επιθυμούν να εξασφαλίσουν φθηνότερο ασφάλιστρο για την υποθηκευμένη ακίνητη ιδιοκτησία, ή ευνοϊκότερους όρους.
Και αυτό παρά τις επισημάνσεις της Γενικής Εισαγγελίας, η οποία υποδεικνύει σε γνωμάτευση της ότι η απαίτηση αυτή των τραπεζών, γίνεται κατά παράβαση του άρθρου 37 (1), το οποίο υπαγορεύει ότι «οποιαδήποτε ασφαλιστική κάλυψη την οποία ενυπόθηκος πιστωτής ενδέχεται να απαιτεί από οφειλέτη να συνάψει και να διατηρεί σε ισχύ αναφορικά με ακίνητη ιδιοκτησία υποθηκευμένη στον ενυπόθηκο πιστωτή, δύναται να συνομολογείται από τον οφειλέτη με οποιοδήποτε ασφαλιστή».
Σε άλλες περιπτώσεις χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συνεργασία του πελάτη τους με ασφαλιστικό ίδρυμα το οποίο πολλές φορές ανήκει στην ίδια την τράπεζα, προσφέρουν ευνοϊκότερο επιτόκιο δανεισμού, ενώ επιβάλλονται έμμεσα πέναλτι όταν οι δανειζόμενοι επιλέξουν να μεταφέρουν τα ασφάλιστρα τους σε διαφορετικό ασφαλιστικό οίκο.
Τα τραπεζικά «επιχειρήματα», διαφέρουν, ανάλογα με την περίπτωση, αφού ενώ ορισμένα από αυτά ενημερώνουν τους πελάτες τους ότι διατηρούν το δικαίωμα να αλλάξουν ασφαλιστική εταιρία, εφόσον το επιθυμούν, εντούτοις για να είναι σε θέση να το κάνουν θα πρέπει να γίνει επανεκτίμηση του ακινήτου, την οποία θα επιβαρυνθούν οικονομικά οι πελάτες.
Υπάρχουν όμως και πιο ακραίες αυθαίρετες πρακτικές, αφού με βάση καταγγελίες που έγιναν στην Έφορο Ασφαλίσεων, τραπεζικά ιδρύματα ενημερώνουν τους δανειζόμενος ότι δεν μπορούν να αλλάξουν ασφαλιστική εταιρεία ενόσω διατηρούν δανειακές συμβάσεις στο δικό τους τραπεζικό ίδρυμα και ως εκ τούτου θα πρέπει το ακίνητο τους να είναι ασφαλισμένο μαζί τους.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα όπου μεγάλο τραπεζικό ίδρυμα, ενώ έλαβε έγγραφα από άλλο ασφαλιστικό οργανισμό για την μεταφορά της ασφάλισης του δανειζόμενου στην δική τους εταιρεία, η τράπεζα του συνέχισε να χρεώνει τον πελάτη της με την δικαιολογία ότι θα πρέπει πρώτα να εξετάσουν το νέο ασφαλιστικό συμβόλαιο, ενώ μέχρι τότε θα συνεχίσουν να επιβάλλουν ασφαλιστικές χρεώσεις, μέχρι την έγκριση, οπότε και θα επιστραφούν τα χρήματα πίσω, νοουμένου ότι θα δοθεί έγκριση.
Ως επί το πλείστον οι ασφαλιστικές εταιρείες που επιλέγουν τα τραπεζικά ιδρύματα ανήκουν στους ίδιους ομίλους.
Όπως επισημαίνει ο Γενικός Εισαγγελέας, με βάση το άρθρο 54 (1), τέτοιοι συμβατικοί όροι/περιορισμοί είναι άκυροι και δεν δεσμεύουν τον οφειλέτη σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα από τις 30/3/2001.
To Δ.Σ του ΣΑΕΚ, αφού μελέτησε τη θέση της Εφόρου Ασφαλίσεων και την σχετική γνωμάτευση υιοθέτησε τις απόψεις της Εφόρου και εξουσιοδότησε τη γραμματεία να ζητήσει από τον Σύνδεσμο Τραπεζών να περιληφθεί σχετική πρόνοια στο Κώδικα Δεοντολογίας Εμπορικών Τραπεζών καθώς επίσης και στο πληροφοριακό δελτίο που κοινοποιείται στους καταναλωτές πελάτες τους.
Εντούτοις με βάση τις πληροφορίες, τραπεζικά ιδρύματα εμμένουν στις ίδιες αναχρονιστικές πρακτικές, επιχειρώντας να αυξήσουν τον κύκλο εργασιών ασφαλιστικών εταιρειών της δικής τους επιλογής.
Πηγή: tvonenews.com.cy
